Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/148

 Polata bywał czasem zły, mógł być okrutny, lekkomyślny, ale nigdy świadomie podły. Dlatego teraz natychmiast sobie postanowił, że tej gry dalej prowadzić nie będzie — choćby nawet miał szanse, czego nie wiedział. Jednakże — bez względu na wszystko — da spokój i koniec.
 — To nie ma sensu! — powiedział sobie.
 W tej chwili znowu spostrzegł oczy panienki.
 Ufne, dziecinne prawie, wesołe, śmiały się do niego szczerą, wdzięczną radością życia.
 Wlot uchwycił, że jednak tu... może... przy użyciu całego piekielnego sprytu uwodziciela-intelektualisty... z całym przewrotnym fałszem i z głęboką wiedzą psychologiczną...
 Oczy śmiały się, jak kwiaty polne na wiosnę.
 — Otóż za to spojrzenie, dziecinko! — pomyślał Polata z nowem wzruszeniem, patrząc dziewuszce w oczy — Za to twoje szczere, dobre spojrzenie wiedz: Nic nie będzie z nieuczciwych zachodów miłosnych! Składam broń!
 Tak postanowiwszy, uśmiechnął się do panienki, śmiało już i otwarcie.
 Nie widziała? Nie chciała widzieć?
 Nie patrzyła już w jego stronę.
 W mieście wysiadł.
 Przyjechał był z tem, aby wypatrzyć, czy panienki po nauce nie wychodzą z gimnazjum na miasto (słyszał od pana Piekarskiego, że tak), ewentualnie, aby, korzystając z tego, „przypadkowo“ z nią się spotkać, zaglądać jej w oczy