Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/206

 — Film. Został mi ino — tytuł. Nie będę robił. Ale podobno ma pani do mnie jakiś interes? — skierował rozmowę na inny temat.
 — Mam. Nawet dwa.
 — Sto!
 — Otóż jest tak — zaczęła panienka nieśmiało — Mam brzydki nałóg pisania wierszy. Tylko, niestety, ja piszę przyzwoitemi rymami, widzi pan.
 — Widzę.
 — A to dziś niemodne.
 — Mój ty Boże! — wykrzyknął Połata.
 — Niemodne, stanowczo niemodne — twierdziła panienka — Rymy Mickiewicza, Słowackiego w porównaniu z asonancjami czuć naftaliną —
 — Dziecko! — wykrzyknął z oburzeniem pan Piekarski — Ty bluźnisz!
 — Trudna rada! — twardo odpowiedziała młoda dama — Nakaz czasu!
 — Bójcież się, ludzie, Boga! — jęknął Polata — Co pani wygaduje!
 Młoda dama uśmiechnęła się wyniośle.
 — Streszczam w krótkich słowach to, co wy robicie! — odrzekła — Poco blagować? Świat idzie naprzód — asonancjami. Rozwaliliśmy śpiczaste, równe sztachety dawnego rymowania, zamykamy dziś myśl w kwitnącym żywopłocie.
 — Jakaż staromodna kwiecistość stylu! — wykrzyknął Polata — Barok! Istny barok! Czy pani takim stylem pisze prace szkolne?