Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/207

 Kasieńka zmięszała się.
 — Ale pan sam pisze asonancjami! — próbowała się odciąć.
 — Asonancje są ładne! — przyznał Polata — Z tego jednak nie wynika, żeby szlachetne rymy Słowackiego i Mickiewicza miały „trącić naftaliną“. Ale, o ile sobie przypominam, mówiła pani, że ma do mnie jakiś interes. O cóż chodzi?
 — Czy nie mógłby mnie pan tych asonancyj nauczyć? — zapytała panienka.
 Poeta roześmiał się.
 — I owszem! — odpowiedział.
 — Będę panu bardzo wdzięczna! — ucieszyła się panienka.
 — Sprawa zupełnie prosta: Jak pani zrobi zły rym, ma pani dobrą asonancję.
 Pan Piekarski parsknął śmiechem.
 — Znakomita recepta! — rzekł z uznaniem.
 Panna Kasieńka milczała.
 — A drugi interes? — pytał Polata — Pewnie wierszyk, nie?
 — Nie, nie wierszyk! Druga sprawa jest taka: Jak pan wie, urządzamy przedstawienie w Zakładzie. Tatuś mówił, że pana kabarety i dancingi warszawskie zmęczyły, a tu rozrywki godziwej pan nie ma. Otóż, ponieważ tatuś jest, rozumie się, zaproszony, a pan jest tatusia przyjacielem, więc ja poprosiłam Siostrę kierowniczkę, żeby mi pozwoliła i pana zaprosić. No, i teraz zapraszam