Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/21

 — No, gospodarzu, napijmy się wódki na rozgrzewkę i na ten smutek. Większe.
 Zgrzytnął zębami.
 — Wszędzie, wszędzie, zawsze — ból, ból, ból! O, jaką to noc ma czarną krew!
 Uważnie, bacznie przyjrzał się panu Bratowi.
 — A może pan napije się z nami? — zwrócił się do pana Piekarskiego — No! Jednego! — zachęcał.
 Emeryt podniósł głowę, aby mu się lepiej przyjrzeć, i z pewnem zdziwieniem zauważył, że młody człowiek przygląda mu się ostro i badawczo.
 — Czemu mi się pan tak przygląda? — zapytał.
 — Nic. Zaraz! Panie Brat!
 Gospodarz spojrzał na gościa.
 — Proszę — dla pana Piekarskiego kieliszek.
 Poeta z gospodarzem wypili jednym haustem, emeryt syrpnął odrobinkę wódki i postawił kieliszek na stole.
 — Nadzwyczajne! — rzekł pan Polata, przyglądając się to panu Bratowi, to panu Piekarskiemu — Niesłychane wprost! Panowie chyba wiecie o tem, że jesteście podobni do siebie jak dwie krople wody.
 — Mówią niektórzy! — niechętnie przyznał oberżysta.
 — Podobieństwo niewątpliwie jest! — zgodził się emeryt — Ale my nie jesteśmy nawet ro-