Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/211

dzy ludzi jakby nigdy nic, dalej cieszyć się życiem? Czy jego serce to wytrzyma?
 I czy to będzie sprawiedliwe?
 Czy on — uczciwie — będzie to mógł przyjąć?
 Ba! Ksiądz powinien zażądać, żeby on sam przyznał się władzom do winy.
 A wtedy — on się przyzna.
 Przyzna się i bez szemrania poniesie karę. Bez szemrania. Ale będzie mógł swym sędziom spokojnie patrzeć w oczy, bo będzie pojednany z Bogiem.
 — Z Bogiem — powiedziałeś? — wielkim głosem zakrzyknął w duchu biedny grzesznik — Więc ty jednak, mimo wszystko, wierzysz w Boga?
 — Wierzę, wierzę, wierzę w Boga! — bełkotał w głębi duszy głos, nieprzytomny z radości.
 Wielkość jakaś niezmierna i wspaniała rozwarła się przed duchowym wzrokiem starego szynkarza.
 Ukradkiem wyszukał w kuferku starą książeczkę do nabożeństwa nieboszczki-żony.
 Oprawna była pięknie w czarną skórkę, drukowana na dobrym papierze czcionkami wielkiemi jak woły.
 Wieczorem siedział pan Brat, jak zwykle, za bufetem i czytał.
 Ale bardzo zdziwiłby się Polata, gdyby wiedział, co stary szynkarz czyta.
 On zaś czytał uważnie i za każdem prawie słowem kręcił głową z zachwytu.