Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/222

 Nagle mimowoli obejrzał się.
 Wciśnięta między dwie koleżanki siedziała Kasieńka, skulona, wątła, mała jak dziecko. Jej drobna, delikatna twarzyczka uśmiechała się blado, a ciemne oczy patrzyły na Polatę z lękiem.
 Uśmiechnął się do niej.
 Ośmielona tem podeszła do ojca.
 — Bardzo śmieszne? — zapytała.
 Obaj panowie zaprotestowali z oburzeniem.
 Odeszła zadowolona.
 Druga sztuczka:
 Prosta, ale dobra kobieta wiejska, wdowa, odziedziczyła miljony po bracie w Ameryce i robi głupstwa. Hamuje ją córka rozumna, uczennica seminarjum. Panienka wraz z koleżankami poszła na wycieczkę do lasu, gdzie zabłądziła i zasnęła. Zły duch — parodja Mefista — kłóci się o nią z Aniołem. Anioł, naturalnie, doskonały — Dwanaście biało ubranych dziewczątek prześlicznie odtańczyło balet dobrych duchów. Zgranie się, wyćwiczenie, rytm, wdzięk.
 — Naprawdę, te maleństwa bajecznie tańczą! — zachwycał się Polata.
 Anioł zwycięża.
 I znowu Polata obejrzał się i ujrzał ciemne a przecie błyszczące ślepki, wpatrzone w niego. Drobna twarzyczka rozjaśniona była szczęśliwym, radosnym uśmiechem.