Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/27

 — Może ducha zobaczył? — wykrzyknął poeta — Bywa, że ludzie nie widzą, a zwierzęta widzą...
 — Et! Ducha! Niech go pan wypuści na dwór.
 Poeta otworzył drzwi.
 — Wynoś się, Lot! — krzyknął oberżysta.
 Warcząc i poszczekując, pies wybiegł na ulicę.
 — Czekajcie, panowie! Zaraz wam coś pokażę.
 Polata wyszedł szybko.
 — Poeta! — rzekł do emeryta oberżysta z uśmiechem — Prawdziwy poeta!
 — Zdaje mi się, że jest nieco podniecony! — zauważył pan Piekarski.
 — Ja myślę, że oni są zawsze podnieceni. To inni ludzie, niż my.
 — Może być — zgodził się emeryt — Choć — cóż? Dziecko!
 Polata wrócił z dużą fotografją w rękach.
 — Patrzcie, panowie! — zawołał, stając w świetle lampy — Zobaczycie mego rajskiego ptaka! Chodź pan tu, panie gospodarzu, tam pan nic nie zobaczysz!
 W sionce, w oknach, w nieopalonym piecyku żelaznym czy też w rurach żelaznych zaczął skomleć i piszczeć wiatr.
 Pan Brat wylazł zza bufetu i wziął fotografję, podaną przez pana Piekarskiego.
 Ubrana — nie, raczej tylko przystrojona olbrzymiemi pióropuszami z piór strusich stała