Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/30

przebogatem pięknie i uroku tej cudnej istotki — a na piękno był naprawdę czuły i wrażliwy. Czyż jeden z jego synów nie malował obrazów, choć nigdy się malować nie uczył?
 — Chciałbym ją kiedy w życiu zobaczyć — mruknął napół do siebie.
 — Może przyjedzie! — odezwał się emeryt — Ale szczęśliwy on z nią nie jest i nie będzie.
 Słychać było, jak poeta chodził nerwowo po alkierzu. Prawdopodobnie czegoś szukał, bo raz i drugi trzasnęła jakaś szuflada, zaskrzypiała skórzana walizka.
 — Jak się to ten wicher rozwył znowu! — narzekał pan Brat.
 Pan Piekarski milczał.
 Wreszcie rzekł:
 — Ten młody człowiek ma trochę niesamowite oczy, uważał pan? Mówi niby — o tyle o ile — do rzeczy, przytomnie, ale — w oczach ma jakieś błyski, które mi się nie podobają. Wogóle — nie wie pan, z czego on żyje?
 — Nie dowiadywałem się... Płaci. Córka mi coś mówiła... Coś tam zarabia, prócz tego podobno ma jakieś stypendjum...
 — Ale majątku nie ma?
 — Nic o tem nie wiem. Zdaje się, że nie.
 — Więc jakżeż? Rajskie ptaki są dla ludzi bogatych, nie dla chudziny.
 — E, z tego tam nic poważnego nie będzie! — pokiwał głową oberżysta — Romansują! Poko-