Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/60

ale tak jest. Faktycznie — nie mam dla panów nic. Wyznaję, że zupełnie inaczej wyobrażałem sobie swych czytelników...
 — Przecież pan pisze dla ludzi! — zauważył Jeleń z uśmiechem.
 — Gdy na panów patrzę, nie jestem tego tak bardzo pewien! — wyznał szczerze poeta — Naturalnie, byłem pewny, że piszę dla ludzi; kto wie jednak, czy to nie były raczej jakieś cienie, które brałem za ludzi żywych. Przepraszam panów, co panowie czytają?
 — Wszystko! Co nam tylko w ręce wpadnie. U nas jest głód książki. — Chłop u nas intelektualnie nie stoi nisko. Analfabetów wśród nas już wcale niema, a my, starsi, po trzydziestu latach, wszyscy jeszcze czytamy i po niemiecku. Szkoły niemieckie były — no! — zaborcze! ale nie były złe.
 — Cóż czytacie?
 — Poważną literaturę polską. Sienkiewicza, niektóre rzeczy Prusa —
 — Żeromskiego?
 — Nie. Nie dla nas.
 — „Chłopi“ Reymonta?
 Jeleń potrząsnął głową.
 — Dla nas to jest powierzchowne — uśmiechnął się — a miejscami — nudne. Te opisy... Czytamy bardzo dużo przekładów z obcych języków — wszystko! Ale —
 Tu młody człowiek uśmiechnął się.