Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/63

 Przez dłuższą chwilę trwało milczenie.
 Odezwał się olbrzym:
 — A pan nie myśli, że wreszcie chłop doprowadzi to wszystko do porządku?
 — Może być! — zgodził się poeta.
 — Musimy już iść! — zwrócił się Jeleń do towarzyszów.
 — Dokąd? — jeśli można zapytać? — zagadnął przez ciekawość Polata.
 — Mamy zebranie wieczorem. Zwykle w niedziele odwiedzamy znajomych, a wieczorem zbieramy się w organizacji.
 — Więc klub?
 — Tak. W tygodniu nie mamy czasu, pracujemy.
 Wyszli, wyprostowani, barczyści, wysocy, spokojni.
 — Cholery! — zaklął Polata, patrząc za nimi z zazdrością — Ci wiedzą, czego chcą.
 — Co nie każdy może o sobie powiedzieć! — dodał pan Brat.
 — Tacy swobodni, pewni siebie!
 — Bo są u siebie, na swoim gruncie! — zabrzmiała odpowiedź.
 — A jak poprawnie się wyrażają! — dziwił się Polata.
 — Prosta rzecz! — zaczął po chwili milczenia pan Brat — W domu, między sobą, mówią gwarą. Ale gdy który z nich nauczy się z książek