Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/68

 — Panie poeto! Słowo jest materjałem wybuchowym o wiele silniejszym od dynamitu. Jako poeta wie pan o tem. Zaczekajmy. Przyjdzie czas, gdy siły w panu wzbiorą, i wówczas podyktuje pan ludziom przepotężne nakazy.
 — Ja? — zdziwił się poeta — Nakazy?
 — Rzecz prosta! Jako dziecko, potrząsał pan dziecinną grzechotką, jako mężczyzna uderzy pan w dzwon.
 — W dzwon! — wykrzyknął Polata — Dobre słowo! Panie Piekarski, pan ma słuszność. To słowo jest nietylko, jak tytuł tomu, ale jak wskazanie. Dzwon! Wielka rzecz!
 Tu poeta usiadł nagle, pomyślał chwilę i rzekł:
 — Ale dziś megafony dzwon zakrzyczą.
 Pan Piekarski uśmiechnął się i rzekł półgłosem, jakby do siebie:
 — Jakoś mi się to nie zdaje!
 — Nie? — spojrzał na niego poeta — Jest pan tego pewny?
 Emeryt popatrzył na niego uśmiechniętemi oczami i zapytał:
 — Zagłuszy pan serce? Owszem, można, ale się pan rozchoruje. Zresztą — to o wiele trudniejsze, niż się zdaje. A wogóle — bardzo niebezpieczne.
 Polata podniósł głowę.
 — Gdyby panu móc uwierzyć! — zaczął — Gdyby istotnie nadeszła prawdziwa, promienna niedziela palmowa z muzyką dzwonów w szafirze