Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/73

nie mogę. Ale patrz, teraz czarna noc... Muszę w niej wytrwać, póki nie przyjdzie świt.
 Lala spojrzała na mistrza zachwycona.
 — Widzę, że to utkwiło głębiej, niż myślałam. Dobrze. Daję ci tę noc. Odpocznij, nabierz sił, tęsknij — tylko nie przejmuj się zanadto jakiemiś głupstwami. Ja cię bardzo kocham, ale co innego miłość, a co innego życie! — obwieściła głosem stanowczym, niedopuszczającym najmniejszej wątpliwości — A piosenki mi napisz.
 — I niech pan myśli o filmach! — silnie zaznaczył Robisz — Ars longa, vita brevis!
 Lala zostawiła mu duże i piękne pudło przepysznych czekoladek.
 — Raz będzie miała Kryńka przyjemność! — pomyślał.
 — Na nas czas! — mówiła, całując go uróżowionemi i pachnącemi ustami — Musimy jechać. Wpadliśmy tylko zobaczyć cię i dodać ci odwagi. Stara się o mnie jeden hrabia i jeden Amerykanin. No, pa! Myśl o swym Rajskim Ptaku!
 — Czy ona myślała o sobie, czy o tytule filmu? — pytał się Polata, wyprowadzając swych gości.
 — Dowidzenia! Nie wychodź, bo się zaziębisz! Zimno.
 Trzasnęły drzwi, zahuczał motor, auto ruszyło.
 Polata stał chwilę u drzwi gościńca, a naraz pociągnął nosem i rzekł:
 — Tylko ta smuga perfum...