Strona:Jerzy Bandrowski - Rajski ptak.djvu/81

to pana tak bardzo irytuje ten pieron Jeleń, pański przyjaciel?
 — Uważa pan: ja jestem z nim zupełnie szczery —
 — A on z panem nie. No, nie ma żadnego interesu w tem, aby być szczerym. O cóż chodzi?
 — Mówię z nim zawsze jak z bratem, lubię go naprawdę, a on mi tu niedawno powiada: „Panie Polata, im bliżej pana poznaję, tem bardziej się od pana oddalam“.
 — No, to jednak chyba szczerze!
 — Ale ja nie wiem, czem go od siebie odstręczam.
 — Inteligencką kulturą, która jest mdła. Albo raczej — nie, kultura, jako taka, wcale nie musi być mdła, chodzi tylko o to, w jaki sposób się jej używa i do czego, do jakiego celu. Jeśli się nie chce ponosić konsekwencyj kultury —
 — Konsekwencyj? — zdziwił się Polata — A jakież one są?
 — Człowiek kulturalny łatwiej odróżnia zło od dobrego...
 — Zatem?
 — Powinien śmielej dawać świadectwo prawdzie, protestować przeciw wszelkiej krzywdzie i przeciw wszelkiemu złu, a tego inteligencja — dla swej wygody — nie robi — aby uniknąć konfliktów... I należy organizować, ułatwiać pracę Dobra... Zna pan żywot błogosławionego Jana Bosko? Cóż, linoskoczek — a ile dobrego zrobił!