Strona:Jerzy Bandrowski - Siła serca.djvu/119

 — Goście? — zdziwił się oficer, wysiadając przy pomocy szofera.
 Ordynans już podbiegał ku niemu i prowadził go, ująwszy go pod ramię.
 — Przyjechał kto?
 — Nie.
 — Więc czemuż tyle świateł.
 — Pani kazała.
 Oficer potrząsnął głową.
 — Cóż to?
 Pytanie było bardzo ogólnikowe, ale żołnierz zrozumiał.
 — Jakiesik znaki — mówiła klucznica, co ją panienka wołała. — Żeby nieszczęścia jakiego nie było.
 Janek stanął i zanim wszedł do domu, pełną piersią zaczerpnął kilka razy świeżego powietrza.
 Kasia niespokojna chodziła po pokojach.
 — Jesteś nareszcie! — wykrzyknęła, zobaczywszy go. — Chodź, popatrz, widziałeś kiedy coś takiego?
 Stanęła pod pająkiem roziskrzonym od płonących żarówek i pokazała mu swe ręce.
 Na jednej czerwone wystąpiło koło z gwiazdą czy krzyżem pośrodku.
 — Co to jest? — pytała przerażona. — Koło z krzyżem w środku? Co to może znaczyć?
 — Kierownica — mruknął Janek.
 — Kierownica! — ucieszna się Kasia. — Widzisz, mądry jesteś. A ja nie mogłam się domyśleć. A tu?
 Pokazywała mu na drugiej ręce czerwone piętno w postaci runicznego znaku.