Strona:Jerzy Bandrowski - Siła serca.djvu/123

taki ostrożny, tak zawsze o wszystkiem pamięta.. Trzeba mu to koniecznie posłać...
 — Zapakujemy i poślemy...
 — O, nie, przesyłki na front idą tak długo... W dodatku nie wiadomo, gdzie on jest, znamy tylko pocztę polową...
 — No, ja wiem...
 — Nie, nie, poczta mi się nie podoba... Zarzucą gdzie pakunek, nie doręczą mu albo doręczą za późno... Trzeba to będzie inaczej zrobić...
 — Poślę jutro kurjera. I tak mam wysłać różne rzeczy...
 — Nie, nie, to nie może być człowiek obojętny... To musi być ktoś taki, komu zależałoby na rem, aby mu przesyłkę doręczyć jak najprędzej.
 — Dam mu specjalny rozkaz.
 — Posłuszeństwo żołnierza ma swe granice... On może nie módz trafić tam, gdzie ja dotrę z pewnością.
 — Pani chce jechać sama?
 — Nie dlatego to powiedziałam, ale tyś mi teraz tę myśl podsunął. Naturalnie, ja sama pojadę. Niema najmniejszej przyczyny, dla której nie miałabym jechać. Zaraz jutro, od rana, zacznę się starać o pozwolenie i potrzebne papiery. Pomożesz mi?
 Skinął głową.
 — Kamień mi z serca spadł! — odetchnęła z ulgą. — Mam wrażenie, że właśnie ja tam jestem potrzebna, że w tem kryje się tajemnica tych wszystkich dziwnych rzeczy...
 — Może być... Że pani jest tam potrzebna, że się pani tam może przydać — o tem nie wą-