Strona:Jerzy Bandrowski - Siła serca.djvu/130

wagonu dolatywały wysokie tony „skrzypeczków“ grających zbójeckiego i gwałtowne tupanie.
 — Ach, co to za żołnierze! Co za żołnierze! — westchnął. — Mój Ty Boże!
 Znowu westchnął i skurcz bólu szarpnął jego twarzą.
 Kasia, wielką litością zdjęta, położyła mu dłoń na ramieniu.
 Ocknął się.
 — Zaraz to zrobimy, droga pani! — odezwał się do niej. — Pojedzie pani tym pociągiem. On panią podwiezie.
 — A co dalej pocznę?
 — To już oni pani powiedzą. Chodźmy poszukać komendanta pociągu.
 Pokuśtykał ku lokomotywie, gdzie istotnie był wóz drugiej klasy z jakimś dziwacznym napisem. Wyprostowanemu dyżurnemu rzekł parę słów i po chwili z wagonu wyszedł młody, smukły, jasnowłosy oficer. o szalonym nosie i maleńkim, owsikowatym wąsie. Kasia, przywykła do nadzwyczaj serdecznych stosunków w „białej willi” i traktująca Janka wciąż, jak dziecko, aż się zdziwiła na widok nabożnego wprost szacunku, z którym obcy oficer rozmawiał z Jankiem. Wysłuchawszy beznogiego pilota, który pod koniec rozmowy silnie uścisnął mu dłoń, oficer, nie przedstawiając się nawet, skłonił się Kasi i ręką wskazał jej na schodki, wiodące do wagonu.
 — Pani raczy wejść! Zechce pani siąść, gdzie pani będzie wygodnie —
 — Nie chciałabym panom przeszkadzać.
 — Wszyscy jesteśmy na pani rozkazy.