Strona:Jerzy Bandrowski - Siła serca.djvu/155

w górę i po godzinie wolnej jazdy wprowadziła podjazd w ciemny, szumiący z cicha las. Rotmistrz zatrzymał konia na skraju lasu i pokazał Kasi ręką dolinę, w której to tu to tam buchały ogniska wystrzałów.
 — Wie pani, co to jest? Pozycje. Wie pani, kiedyśmy je przejechali?
 — Nie.
 — Ja też. Ale teraz jesteśmy na tyłach nieprzyjaciela.
 — Ale dokąd jedziemy?
 — Prosto przed siebie.
 — Ale dokąd?
 — W góry.
 Tu Beidżis-Chan poprawił się na siodle i rzekł uprzejmie:
 — Wolałbym jednak, żeby pani trzymała się raczej moich ludzi niż mnie. Zwyczajem moim jest być wywiadowcą swego oddziału, a to nie taka łatwa rzecz i nie bardzo bezpieczna...
 — Wierzę, że moja obecność obroni pana od niebezpieczeństw, bo ja dojechać musze.
 — Dokąd?
 — Do celu.
 Beidżis-Chan pochylił się na koniu i skręcił w las.
 Było zupełnie cicho. Konie szły ostrożnie, nie parskając nawet, przyuczone do podchodów.
 — A gdzie pańscy żołnierze? — spytała Kasia, nie czując i nie słysząc za sobą nikogo w ciemnościach.
 Zamiast odpowiedzi Beidżis-Chan gwizdnął z cicha. W chwilę później z ciemności wysunął