Strona:Jerzy Bandrowski - Siła serca.djvu/63

lony ogród, w którym — jako wspomnienie dawnych walk i ofiar — powstają tylko nazwy, utrwalające bohaterskie zgony lub nazwiska skromnych, ale niezłomnych pionierów. Pustynia ucieka przed człowiekiem, poddaje się mu, zaczyna uznawać jego prawa.
 Takiemi opowiadaniami drażnił Zaruta i podniecał młode, zapalczywe dusze, a kiedy widział, że kipieć w nich zaczyna, brał gitarę i przy jej głębokich, niskich akordach, dźwięcznym barytonem intonował swą ulubioną balladę:
 Motor grzmi, siadam w siodło. Hej, śmiga warczy,
 Przestrzeń wabi — i śmieje się do mnie wesoło.
 Kierownicę weź w dłonie, leć ku słonecznej tarczy,
 Nad miastami, polami, zatoczym piękne koło.
 A tu przychodził refren, długi, niezdarny, ale szczery, refren, który chłopcy uwielbiali i z zapałem śpiewali go na cztery głosy:
 A zważ, jaki twój los!
 Gdyś pierwsze stawiał kroki,
 Rozbiłeś sobie nieraz nos,
 Niejeden zniosłeś guz!
 W przestrzeni dziś głębokiej
 Lecisz nad Wielki Wóz,
 Skrzydła masz rozpostarte,
 Na słońcu trzymasz wartę,
 Wśród orłów jesteś tuż!
 Chór milkł, ścichały akordy gitary i młody, zuchwały głos recytował:
 Dokąd lot? Cóż wam powiem! W jasne błękity,
 Tam, gdzie modre przedemną rozciąga się błonie,
 Gdzie mlecznej drogi szlak się znaczy, srebrem bity,
 Gdzie słucki, złotolity pas zórz kraśnych płonie.