Strona:Jerzy Bandrowski - Sosenka z wydm.djvu/119

koło worka i zaczął mu się uważnie przyglądać. Nie było w nim piasku o wiele więcej, niż nosił zwykle. Zacięty chłopak zgrzytnął zębami, wytężył wszystkie siły i stękając zrobił kilka kroków. Tym razem nietylko padł, ale zsunął się po stegnie znów na strąd, jakgdyby go worek tam ściągnął.
 I wówczas usłyszał nad sobą głos:
 — Nigdy tego piasku do domu nie zaalasz!
 Tak mówił stojący na skraju wysokiej wydmy rybak.
 Eryk zdziwiony podniósł głowę, aby zobaczyć, kto to mówi.
 Był to istotnie rybak, ale jakby i nie rybak zarazem. Człowiek nieznany, od którego wiało czemś obcem i jakby groźnem. Eryk nigdy go w wiosce nie widział. Mimo to patrzył mu śmiało w oczy.
 A ów człowiek spoglądał nań wciąż z góry i z jakimś dziwnym uśmieszkiem powtórzył:
 — Nigdy tego piasku do domu nie zaalasz!
 Powiedziawszy to, odwrócił się i odszedł.
 — Bóg wie, co za jeden, skąd się wziął i czego tu chce? — pomyślał Eryk z właściwym rybakom lokalnym patrjotyzmem, nieufnie i podejrzliwie patrzącym na każdego nowego człowieka w wiosce, wyjąwszy oczywiście letników.
 Po dłuższym odpoczynku zabrał się znowu do swego worka. Szarpał go, kopał, ciąg-