Strona:Jerzy Bandrowski - Sosenka z wydm.djvu/128

 — Nie chciałem! — brzmiała niepewna odpowiedź.
 — Dlaczego, dziecko?
 Cisza.
 Wreszcie w półzmroku rozlega się szept:
 — Bo chciałem przynieść pełny worek. Zawsze przynosiłem.
 — Ale może ty jesteś osłabły?
 — Nei!
 — Więc cóż to znaczy, synku?
 Długa cisza. Chlipanie, pociąganie nosem, wreszcie płacz, przechodzący w łkanie, a w niem urywane słowa:
 — Ja... nie... wiem...
 Neńka wzięła chłopca na kolana, uspokoiła go. A wówczas Eryk opowiedział jej, jak to od jakiegoś czasu nie może dźwignąć nawet ćwierci worka piasku, że mu w tem coś przeszkadza, że nie pozwala.
 — Ale przecie wczoraj jeszcze przyalałeś?
 — To nie ja, to Julka! Ja nie mogłem! Ja ją prosiłem, żeby przyalala.
 — A widzisz! — pocieszała go matka. — Osłabły jesteś, nic więcej. Jeżeli ona mogła worek dźwignąć, to tam niema nic takiego, coby go do ziemi przyciągało.
 O dziwnym rybaku Eryk, mimo swego zgorączkowania, uznał za stosowne nie wspominać.