Strona:Jerzy Bandrowski - Sosenka z wydm.djvu/172

puszczonych włosach. Niby brylanty i srebrne hafty lśniły na tych zasłonach krople dżdżu i ornamenty ze szronu, jakim obsypały je drzewa, a tu i owdzie złocił się wśród kiru zwiędły liść brzozy. Szły, śpiewając pieśń pogrzebową, a jedna z nich niosła w rękach malutką trumienkę. Gdy ujrzały pocztę, zatrzymały się. On zaś, czapkę zdjąwszy, podszedł do nich i spytał grzecznie, z szacunkiem:
 — Kogóż to chowacie, panienki?
 Westchnęły smutno i odpowiedziały mu razem:
 — Życie!
 — Czyżby życie mogło się pomieścić w tak małej trumience? — zapytał zdziwiony poczta.
 — A czyż serce twe jest większe od tej trumienki? — odrzekła panna, niosąca trumienkę.
 — Cóż w niej niesiecie? — pytał dalej poczta.
 Panienka otwarła wieko trumienki i pokazała mu ją.
 Na błękitnym jedwabiu leżał tam zwiędły, żółty kwiat astra.
 — Widzisz — idziemy pochować słońce!
 I poszły dalej w las, śpiewając żałośnie.
 Przyszły burze Wszystkich Świętych, wichry deptały półwysep, morze ryczało, hu-