Strona:Jerzy Bandrowski - Sosenka z wydm.djvu/205

 Chcąc nawiązać z nią rozmowę, pytał dalej:
 — Dokąd panienka idzie?
 — Do wędzarni Hermańskiego szproty wytykać. Trzeba pracować, a on daje czterdzieści groszy za godzinę.
 Szkólny zdębiał. Złote korki i czterdzieści groszy za godzinę za wytykanie zimnych jak lód szprotów w wędzarni nieopalonej i pełnej dymu gryzącego w oczy.
 — Czterdzieści groszy za godzinę! — wykrzyknął. — I pocóż to?
 — Na morzu trzeba pracować! — odpowiedziała z powagą dziewczyna.
 Stał przez chwilę w milczeniu, nie wiedząc, co ma powiedzieć.
 — A tamte korki zdarły się, dlatego kupiłem nowe — rzekł wreszcie.
 — Bardzo dziękuję! — odrzekła dziewczyna z uśmiechem. — Ale tamte korki jeszcze się nie zdarły.
 Szkólny wziął „na odwagę“ i zapytał:
 — Powiedz mi, panienko, kim ty jesteś?
 — Dzieckiem morza — odpowiedziała dziewczyna poprostu.
 — To ja sam wiem. Bo przecie widziałem... I ty wiesz, że widziałem. Ale musisz mi więcej o tem wszystkiem powiedzieć.
 — O czem?
 — O tem wszystkiem.