Strona:Jerzy Bandrowski - Sosenka z wydm.djvu/208

 — Pan przecie wie — rzekła, śmiejąc się doń szafirowemi oczami.
 — A czy ty jesteś chrzczona, że nazywają cię Agnes? Czy to prawdziwe twoje imię?
 — Jestem chrzczona i naprawdę nazywam się Agnes.
 — Nie, to niemożliwe! Człowiek w morzu mieszkać nie może.
 — U Boga niema nic niemożliwego.
 — A czy rybacy wiedzą o tem?
 — Nie.
 — A gdybym ja im powiedział?
 — Nie uwierzyliby i wyśmialiby pana. Zresztą — pan nie powie.
 — Dlaczego?
 — Bo pan chce się ode mnie dowiedzieć, jak to wszystko jest możliwe, a ja panu mówię, że jeśli pan choć słówko komu powie, przyjdę w tak zmienionej postaci, że pan mnie już nie pozna i nie będzie pan mógł za mną chodzić. Wtedy już nigdy nie dowie się pan nic, a teraz — kto wie...
 — Czegoż ja mógłbym się od ciebie dowiedzieć? Przecież do swego podwodnego domu mnie nie wprowadzisz!
 Dziewczyna uśmiechnęła się tajemniczo i pokręciła figlarnie głową.
 — Kto wie... — rzekła. — Jeśli mój ojciec pozwoli i jeśli mi pan na jeden dzień odda moje korki —