Strona:Jerzy Bandrowski - Sosenka z wydm.djvu/214

szkólny nie zdziwił się. Nieraz rybacy przychodzili do niego z jakąś sprawą tak, żeby ich nikt nie widział. Nie zdziwił się też, słysząc skrzypienie schodów, oznaczających, że ktoś do niego idzie, i spokojnie odpowiedział „proszę“, gdy do drzwi zapukano.
 Weszła Agnes.
 — Ty? Tu? W nocy? — wykrzyknął szkólny na jej widok.
 — Przyszłam po korki — odpowiedziała dziewczyna łagodnie. — Pójdziemy dziś w odwiedziny do mego ojca.
 — W taki straszny sztorm? W nocy? Do lasu, a potem w to mokre morze? — wołał szkólny przerażony. — Czyś ty oszalała!
 — W morzu jest cicho, w lesie nic się nam przecie nie stanie.
 Szkólny przypomniał sobie zelinty na brzegu i zrobiło mu się jakoś nieprzyjemnie.
 — No, jeśli ty pójdziesz, to pójdę i ja — powiedział po namyśle. — Ale żeby mi to miało zrobić przyjemność, nie powiem.
 Wyjął z szafy szczerozłote korki, obejrzał je, nacieszył oczy ich skrzącym blaskiem i podał je Agnes.
 Kiedy dziewczyna wkładała je na nogi, szkólny ubierał się do wyjścia.
 Wichura była tak straszna, że gdy wyszli przed dom, wiatr wyrwał szkólnemu ciężkie drzwi i zatrzasnął je z taką mocą, że aż