Strona:Jerzy Bandrowski - Sosenka z wydm.djvu/247

 Tu nurek nurknął, dobrze się w wodzie skąpał, głowę z niej wreszcie wychylił i powtórzył:
 — Ja pani wcale nie rozumiem!
 — Zakochałam się w królu, powtarzam panu!
 — W jakim królu?
 — W orle, który beze mnie żyć nie może.
 Nurek pokiwał głową i powiedział:
 — To być nie może! Robi pani głupstwo! Nigdy orzeł się z Mjewą nie ożeni!
 — Tak pan mówisz? To wszystko zależy od tego, jaka jest mewa. Zobaczymy! Za późno teraz o tem z panem szczegółowo mówić. Słońce zachodzi, a do domu mam daleko. W każdym razie miło mi było z panem chwileczkę pogawędzić, a teraz — dowidzenia szanownemu panu!
 To rzekłszy wzbiła się w powietrze i poleciała, myśląc o tem, jak głupie są stworzenia nurkujące, które wciąż żyją w wodzie, gdy ona żyje w powietrzu, a na wodzie tylko siada.
 Tymczasem orzeł słabł coraz wiecej. Ale nie krzyczał. Wbił tylko szpony w gałąź sosny, przyległ do jej pnia, i drżąc z gorączki w zimnem tchnieniu wieczornej briży, Wiking stary myślał, iż koniec nadchodzi.
 Nie straszno mu było... Bo słyszał szum sosen i pieśni fal. To przecie jego ojczyzna.