Strona:Jerzy Bandrowski - Sosenka z wydm.djvu/418

niemi wielką część morza, aby ją w ten sposób osaczyć i złapać.
 Wtedy to ni stąd ni z owąd nowa preka została wyrzucona w morze i pozostawiona, jak się jej zdawało, własnemu losowi. Seweryn wyrzucił ją, łódź odjechała dalej, preka została sama.
 Sosenka tak się zlękła, gdy jej słona woda bryznęła w oczy, że w pierwszej chwili zaniewidziała. Odzyskała przytomność z bardzo niemiłem uczuciem, że ziemia chwieje się pod nią. Drzewa nie boją się wiatru ani burzy i nie boją się wody, bo, jak wiadomo, tak je Pan Bóg stworzył, iż mimo że nigdy nie ruszają się z miejsca, od urodzenia umieją znakomicie pływać. Ale co innego huśtać się i tańczyć na falach. Tego Sosenka nie umiała, a do tego teraz właściwie musiała przywyknąć. Był to, tak zwany, taniec preki.
 Przez pewien czas zdawało się jej, że skona. Morze podrzucało ją bezustannie, tak że tchu złapać nie mogła. Ledwie wyrzuciło ją wgórę, już spadała nadół, a prócz tego fale huśtały ją to na boki, to naprzód, to wtył.
 — Zmiłowania! — wołała zdyszana Sosenka.
 — Tańcz! — z niewzruszonym spokojem srogo odpowiadały bezlitosne fale.
 Tańczyła tak dzień cały, nieprzytomna ze zmęczenia, bezsilnie podrygująca, bliska