Strona:Jerzy Bandrowski - Sosenka z wydm.djvu/420

Wkrótce jednak zauważyła, iż tajemnicze i okropne pozy tych dziwadeł nie mogą być dla niej groźne, bo strachy tańczą wciąż na jednem i tem samem miejscu. Co więcej, jeden z nich wołał:
 — Dobry dzień, nowa koleżanko! Skąd przybywacie?
 Obejrzała się dokoła zdziwiona, bo nie przypuszczała, że to do niej mówią.
 — Skąd przybywasz, ty, młoda preko? Ty, co się tak oglądasz! Halo, ty, co jesteś pierwszy raz na morzu! Stop! Nie tańcz tak ciągle!
 — Fale mną rzucają! — jęknęła żałośnie Sosenka, domyśliwszy się, że to o niej mowa.
 — Odsuń się jak najdalej od dragi (kotwica)! — wołał cudak z chorągiewką. — I napręż lejper, to nie będzie tobą tak rzucało! Jaki masz merk?
 — Trójkąt! — krzyknęła Sosenka, starając się jak najdalej odsunąć od kotwicy i wyprężyć lejper, którym była do niej przywiązana.
 — Merk Lizakowskich z Jastarni! — wołał cudak dalej. — Lepiej ci teraz? No, to dobrze! A cóż to za chorągiewkę masz jakąś dziwną? Nie mogli nic lepszego znaleźć? To na wietrze i wodzie długo nie wytrzyma.
 — Kto wy jesteście? — zawołała Sosenka. — Nie widzisz? Preki, takie same jak ty.