Strona:Jerzy Bandrowski - Sosenka z wydm.djvu/422

 — Dobrze, bardzo dobrze! — wołała sąsiadka. — Teraz uderz kłodą w mance. Nie czujesz?
 — Jest! Jest! — wołała ucieszona Sosenka, wyczuwszy kłodą na mancy coś, jakby miękką zasłonę. — Coś jest!
 — Miękkie czy twarde?
 — Miękkie!
 — To szproty! Bo jakby twarde, to „szachwary“.
 „Szachwarami“ nazywają rybacy żyjące na dnie małe szare raczki morskie, które wydostawszy się na mance, objadają złowione w nie szprotki.
 — Wróć teraz na swoje miejsce, to porozmawiamy! — wołała sąsiadka. — Ja jestem Emil Herman z Boru!
 Rozmawiały, podczas gdy nad mancami wciąż z żarłocznym skrzekiem krążyły mewy, od czasu do czasu siadając na wodzie i objadając mance.
 — Co to ptactwo wyrabia! — oburzyła się Sosenka.
 — Nie szkodzi! — odparła dobrodusznie sąsiadka. — Bóg dał bretlingi nietylko rybakom, ale i mewom. Patrz, nasi jadą!
 Istotnie z głębi zatoki wysunęła się flotylla rybacka, biegnąca na wydętych wiatrem bronzowych żegłach.