Strona:Jerzy Bandrowski - Sosenka z wydm.djvu/76

 — A z której strony się kręci i w którą? — pytała dziewczynka.
 — Czekaj, niech się lepiej przyjrzę... Od wschodu, tak, to wschód! ku południowi.
 — A czy więcej ku południowi, czy ku wschodowi?
 — Nie, więcej ku południowi!
 — Ost naddał i idzie do zydy! — westchnęła Dorotka. — To jest licho!
 — Mówisz, jak stary rybak! — roześmiała się mamusia. — I cóż ci może zależeć na tem, z której strony wiatr wieje?
 — Ost dziś do mnie w nocy nie przyjdzie!
 — Et, pleciesz! — rzekła mamusia, która, zajęta wykładaniem szynki na talerz, nie dosłyszała dobrze.
 Po śniadaniu przyszły dzieci i Dorotka tak się rozbawiła, że zupełnie o nocnych odwiedzinach zapomniała. Na drugi dzień nie spytała nawet, z której strony wiatr wieje.
 A tymczasem zrobiło się zimno, tak, że trzeba było w piecu dwa razy dziennie palić. Mimo to Dorotka rano kuliła się pod pierzynką na swem łóżeczku, a mamusia, grzejąc wodę do mycia, narzekała na mróz. Dzieci, przychodzące do Dorotki, rączki miały zimne jak lód, a policzki czerwone, jakby wyszczypane. Wesoło opowiadały, jak to ślizgają się na sadzawkach nad brzegiem zatoki, albo w lesie na zamarzniętych kanałach. Dzieciom łatwo