Strona:Jerzy Bandrowski - Szkatułka z czerwonej laki.djvu/120

sam Uzbecki. Rozumiał dobrze, iż rzecz możnaby łatwo wyjaśnić. Cesia jednak była najwidoczniej obrażona. Bęben jazz-bandu grzmiał, potem ucichł, a przy stole siedziało się wciąż.
 Nastał szary, deszczowy świt.
 Muzyka umilkła, sala opustoszała.
 — Wyjdziemy stąd o szóstej godzinie, gdy świt nastanie — zapowiedziała panna Cesia.
 A on sobie pomyślał:
 — Pięćdziesięciu sennych ludzi ma czekać, zanim panience raczy się chcieć pójść spać? Czy ty, duszko młoda nie rozumiesz? Wiecznie będziesz myślała tylko o sobie?
 Spojrzał w okna restauracji.
 Siekł je gęsty, mocny deszcz.
 — Trzeba iść! Trzeba iść! Trzeba iść — zawarczał zcicha.
 — Cóż ona myśli? Cały świat ma być na jej usługi? A jeśli tak — to cóż ja? Cóż ja? Cóż ja?
 Zmiął sobie włosy na głowie.
 — Dlaczego wiecznie „na usługi“? Pierwszy lepszy dozorca domu może mieć żonę, dla której on, choć nędzarz i biedak, będzie do końca życia najlepszym w świecie i największym człowiekiem. Dlaczegóż ja — nie?
 — Odwiozę cię do domu — zaproponował Cesi.
 — Jeszcze nie, mój drogi, jeszcze nie.. Poczekajmy chwilkę, póki bram nie otworzą...
 — Jest dopiero czwarta — zwrócił jej uwagę.
 — Zatem za dwie godziny, tylko dwie godziny jeszcze. Dobrze mi teraz...
 I pięćdziesięciu niepotrzebnie trzymanych kelnerów...
 — Uzbecki usiadł ciężko na swojem krześle.
 — Dlaczego ciągle „zaraz“? Dlaczego ciągle „czekaj“? Czemu nie natychmiast? Z czem ona zwle-