Strona:Jerzy Bandrowski - Szkatułka z czerwonej laki.djvu/125

trzymał. Tymczasem panienka zdążyła wyjąć nogę i pantofla, a następnie pantofel z szyn, a wtedy Uzbecki, który wciąż ryczał „stać“, „stać“, porwał ją w ramiona, podniósł, przycisnął do piersi i poniósł ją, biegnąc przed siebie naoślep, jak oszalały.
 Niewielu przechodniów widziało tę scenę, nic tedy dziwnego, że na widok ryczącego brodacza z przerażonemi oczami, pędzącego z dziewczyną na rękach, ludzie zaczęli przystawać i oglądać się.
 A on stracił przytomność. Zdawało mu się, że tramwaj wyskoczył z szyn i goni za nim, że samochody osaczają go ze wszystkich stron i że w okamgnieniu zmiażdżą jego i tę słodką dziewczynę tak, że z białego jej ciała tylko strzępy krwawe zostaną. Prawie nie widząc wbiegł machinalnie do księgami, w której książki nieraz kupował i złożywszy tam na kanapce przestraszoną Cesię, stał chwilę nad nią, a potem, ciężko dysząc, zatoczył się i runął na ziemię.
 Co się dalej działo, tego nie wiedział. Ocknął się spłakany, z twarzą mokrą od łez, z głową w rączkach Cesi, z oczami utwionemi w jej błękitne oczy.
 — Na szczęście nic się nie stało — mówił jej, kiedy wychodzili z księgarni. — Ale z ciebie też swoją drogą fujara! Trzeba było wyjąć nogę z pantofla i gonić na chodnik.
 — W czemże bym chodziła? — odpowiedziała panienka.
 — Przywiózłbym ci z domu drugą parę pantofelków.
 — Jeśli ja drugiej pary nie mam? — odrzekła Cesia.
 — A ja co? Nie mógłbym kupić?
 Zmieszała się.
 — Nie myślałam o tem.