Strona:Jerzy Bandrowski - Szkatułka z czerwonej laki.djvu/152

 — Bywałem, droga pani, nieraz na wywiadach głębiej i dalej, niż pani przypuszcza... I nieraz zdarzało mi się, że jako żebrak i włóczęga przysiadałem się do ludzi, którzy na rogach ulic, śpiewając stare, bardzo stare pieśni, i opowiadając sobie bajki z „Tysiąca i jednej nocy“ wróżyli ludziom szczęście i nieszczęście: I pamiętam doskonale, jak woda w rurkach burczy... I dobrze znam te chłodne turkestańskie noce... Jak dno szkatułki z czarnej laki... takie niesłychanie ciemne a połyskliwe zarazem i spokojne, że w niem tylko oczy, tylko oczy odbić się mogą...
 — Pan znał to dno? Pan widział jak jest czarne?
 — Wiem, że jest niezgłębione.
 Dźwignął się i wstał.
 — Dokąd pan idzie? — spytała.
 — Chciałbym poznać twórcę szkatułki z czerwonej laki — odparł Burkan, zapalając fajkę. — Tak, czy inaczej, pójdę na Wschód.
 Przez chwilę panowała cisza.
 Wrócił Uzbecki.
 — Zatem od jutra idę znowu do szeregu — rzekł, śmiejąc się. — Co mam dla ciebie zdobyć? Powiedz tylko. Człowiek może wszystko. Ty, z temi kłosami żyta nad oczami. — To rzekłszy, obie ręce podniósł na wysokość skroni i zlekka skłonił się żonie, zaś Burkan, ujrzawszy człowieka siedzącego na kobiercu z dłońmi podniesionemi ku półksiężycowi, szepnął sobie w duszy:
 — Bóg jest jeden!
 I odszedł, mrucząc pod wąsem:
 — Kismet!
 Poczem warknął i sarknął.
 — Blondynka z kabały! Nie mówiłem?