Strona:Jerzy Bandrowski - Szkatułka z czerwonej laki.djvu/61

znacznie korzystniej, żeby one miały jakąś określoną wartość.
 — Leliwa, zaraz każ zrobić rachunek i pamiętaj, że dałam ci dwanaście złotych! Ten kocktail płaci Józieczek.
 — O kwiaty moje senne!...
 — Czy nie mogłabyś, o luba, zachować te śliczne arje na wieczór, w którym mnie tu nie będzie? — zapytał delikatnie Uzbecki.
 — Widzę, że nie lubisz, jak śpiewam — rzekła pokornie Marysia. — Dziwna rzecz — nikt mego śpiewu nie lubi, a ja mam przecie głos nie byle jaki.
 — Może właśnie dlatego — wtrącił Leliwa. — Dużo już głosów słyszałem, ale takiego jak twój, nie przypominam sobie.
 — Tobie zaimponowałyby tylko jerychońskie trąby — odcięła się Marysia.
 Leliwa zamyślił się, a potem rzekł:
 — Nie masz słuszności, moja droga. Przecie od twojego głosu ściany się trzęsą i szyby w oknach drżą, a jednak rozkoszą mnie to bynajmniej nie napawa.
 Zielonawe oczy Marysi błysnęły.
 — Będę śpiewała, jak mi się chce, gdzie mi się chce, kiedy mi się zechce i co mi się zechce! — odpowiedziała podrażniona.
 — Tylko proszę, Maryś, miejże odrobinę litości nade mną, choćby tylko za tę chusteczkę...
 — Powiedz mi zato, dla czego jesteś taki smutny?
 — Nie jestem bynajmniej smutny, ale mam wielkie zmartwienie. Zdaje mi się, że się zakochałem.
 — Jest to wprawdzie wielkie głupstwo, ale żadna tragedja — uśmiechnęła się Marysia. — Chociaż w twoim wieku to może być niebezpieczne.