Strona:Jerzy Bandrowski - Szkatułka z czerwonej laki.djvu/82

 — Tak. Z czerwonej laki. Podniosłam ją, chcąc ją położyć na swojem miejscu, a wtem Tatar wziął mi ją z ręki, obejrzał i skrzywiwszy się, powiedział, że szkatułka upadłszy na ziemię, pękła.
 — Pękła!
 — Nie wiem, czy to była prawda, czy też może chytry Tatar chciał tylko wykorzystać sytuację i mnie, w pewnym stopniu przypisując winę szkody, chciały poprostu tę szkatułkę wepchnąć. Nie opierałam się bardzo, bo szkatułka była ładna i niezbyt droga. Wprawdzie znajdowały się w niej rzeczy zupełnie mi zbyteczne...
 — To jest jakie?
 Na białej jedwabnej poduszeczce leżało pięć baniek ze złocistej ozdobnej laki.
 Pięć baniek! Pewnie w nich były perfumy?
 Panienka potrząsnęła przecząco swą złoto-popielatą czuprynką.
 — To ja chciałam przerobić to pudełko na szkatułkę na perfumy. W bańkach były kamyki z blado popielatego nefrytu.
 — Co Pani mówi? A do czegóż takie kamyki służą? — badał Uzbecki podstępnie panienkę.
 — Są to amulety, jednak rozmaitego znaczenia i przeznaczenia... Trzeba je znać i wiedzieć, jak się ich ma używać, kiedy i do czego, bo źle użyte, zamiast szczęścia, mogą przynieść nieszczęście.
 — Nieszczęście! — zaniepokoił się Uzbecki. — A gdybym ja pokazał pani takie amulety? Mogłaby pani nauczyć mnie, jak ich używać?
 — Prawdopodobnie, o ile nie zapomniałam, ale niech pan słucha dalej. Sprzedając szkatułkę Tatar powiedział mi, że — dosłownie już nie pamiętam jak to było — że jak długo ta szkatułka będzie u mnie...
 — W mojem posiadaniu — poprawił Uzbecki.
 — Tak jest. Jak długo będzie w mojem posia-