Strona:Jerzy Bandrowski - Szkatułka z czerwonej laki.djvu/90

mi i rozczesanemi w rozdział długiemi włosami, ta głęboko wyryta maska wielkomiejskiego zepsucia moralnego, także nie... A więc kto, kto?!
 Zacisnął pięść, przypomniał mu się okrutny, piekący krzyk Cania:
 — Il nome! Il nome!
 Niema nazwiska.
 Czyżby nie było człowieka?
 Uzbecki puka do jeszcze głębszych drzwiczek w podziemiach swojej świadomości.
 Jest jakiś cień, z pewnością jest, on go pamięta.
 Rano Cesia przychodzi do biura prosto z domu, popołudniu idzie na obiad do domu, wieczory spędza w „Ogródku“ — rzadko kiedy w kinie lub teatrze, skutkiem czego jeśli się z kim spotyka, to tylko w „Ogródku“.
 — Trzeba zrobić wywiad na miejscu! — postanowił Uzbecki, który od pewnego czasu rzadko już do „Ogródka“ zaglądał.
 Przyszedł i przysiadł się do stolika panny Cesi, która siedziała w liczniejszem towarzystwie. Naraz zaczął padać deszcz. Towarzystwo przeniosło się na salę, tylko Cesia chwilę jeszcze z nim siedziała.
 Naraz stanął przed nim jakiś młody, szary człowiek. Uzbecki znał go — powierzchownie.
 — Idzie pani na salę? — zapytał młody człowiek.
 — Zaraz przyjdę — odpowiedziała łagodnie panna Cesia.
 — Proszę, niech pani przyjdzie zaraz, mam do pani interes, a muszę wkrótce iść; chciałbym pani coś powiedzieć.
 Słowa były niby uprzejme, ale drżał w nich ton jakby władczy. Treścią ich właściwie było: — Chcę, żebyś przyszła.