Strona:Jerzy Bandrowski - Szkatułka z czerwonej laki.djvu/95

 — Ładna rola! — pomyślał Burkan.
 A Uzbecki zaczął się znowu rzucać.
 — Ja tego nie wytrzymam! Gdyby był jaki front, poszedłbym na patrol, na wywiad, ale co tu robić, wojny niema, a w łóżku nie uleżę, nie wytrzymam! — jęczał.
 — Zaczekaj. Zastrzyknę ci podwójną dawkę morfiny — zaproponował Burkan.
 Zapalił światło, przyniósł Pravatza, zakasał rękawy i zaczął się przygotowywać do operacji.
 Zaś Uzbecki narzekał:
 — Nigdy nie zaznałem, co to prawdziwa miłość, nie śmiałem kochać, nie miałem kogo kochać. Pierwszy raz w życiu ośmieliłem się — więc jak osłabły, więc jak tonący brzytwy, chwyciłem się tego uczucia. Nie powinienem był tego robić. Nie spytałem nawet dziewczyny, co ona by o tem myślała. Myślałem tylko o sobie i za to zostałem ukarany. Teraz koniec, teraz czuję, że muszę się wycofać.
 — Bez walki? — skrzywił się Burkan, odsuwając z ramienia Uzbeckiego rękaw koszuli.
 — Zapóźno już na porywanie Sabinek, minęły te czasy.
 Uzbecki syknął.
 — Boli? — zapytał Burkan, zastrzykując morfinę.
 — Boli. Ach, nie to, dusza boli.
 — To przejdzie. Teraz połóż się, zamknij oczy i oddychaj równo. Posiedzę przy tobie, póki nie zaśniesz.
 Usiadł w fotelu i zapalił fajkę.
 — O, moja panno, muszę ja się z tobą rozmówić — postanowił niezłomnie. — Tak ci komendanta zmarnować nie dam. — Albo — albo! Znajdzie się sposób i na ciebie.