Strona:Jerzy Bandrowski - Szkatułka z czerwonej laki.djvu/97

 Cesia zachwiała się i osunęła się na najbliższe krzesełko.
 Burkan przyglądał się jej badawczo.
 — Może wody? — zapytał łagodniej, ale bez większego współczucia.
 Skinęła głową.
 — Szklankę wody dla pani — spokojnym tonem zamówił.
 Zęby jej zaszczękały o szklankę, gdy ją do ust podniosła. Wargi miała zupełnie blade.
 — Niech się pani tak nie przejmuje! — uspakajał ją Burkan. — Uzbecki żyje i żyć będzie.
 Potrząsnęła głową, jakby chciała czemuś zaprzeczyć i machnęła ręką.
 Dopiero po dłuższej chwili zwróciła na Burkana żałosne spojrzenie zbolałych oczu i zapytała go cichutko:
 — Dlaczego pan powiedział, że pan Uzbecki chciał się zabić przezemnie? Nic złego mu nie zrobiłam.
 Burkan wydął usta i dmuchnął przed siebie.
 — Nic złego pani mu nie zrobiła. Jakżeżby! Zawróciła mu pani tylko głowę tak, że siedząc na oknie przypadkiem stracił równowagę i byłby zleciał z trzeciego piętra.
 — Ja?
 Z oczu panny Cesi pociekły na blade policzki łzy.
 — Ludzie, ludzie, co ja wam złego zrobiłam? Zaco mnie ciągle bijecie! — jęknęła. — Dlaczego wciąż wszystkiemu winna jestem ja? Dlaczego wciąż mam cierpieć za nieswoje winy? Panie, panie, co pan powiedzał? Przezemnie!...
 Przycisnęła chusteczkę do ust.
 — A więc — krótko: Uzbecki zakochał się w pani.