Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/127

 — Ten zna swoich!
 Nie ulegało żadnej wątpliwości. To zdanie zostało wypowiedziane po polsku. Wobec tego Zaucha zdobył się na nagłą odwagę i zbliżywszy się jeszcze więcej, zapytał:
 — Panowie Polacy?
 Zmierzono go podejrzliwemi oczami. Twarze ścięły się, stężały, stały się zimne i pogardliwe.
 — A bo co?
 — Ja też jestem Polak.
 — No jo, Polacy są różni. Pan „anarch?“ Z jakiej grupy?
 — Ja szukam swego dawnego przyjaciela, Popiołki. Znam go jeszcze z Krakowa. Zaucha jestem! — przedstawił się.
 Nikt mu się nie przedstawił, ale jego mazurskie nazwisko sprawiło, zdaje się, dobre wrażenie.
 — Jesteście jeniec?
 — Nie. „Bieżeniec“. Chciałbym się z nim koniecznie zobaczyć — kuł Zaucha żelazo, póki gorące. — Z Kijowa niedawno przyjechałem — mam dla niego nowiny — z Taszkientu. Szukałem go wszędzie, nie wiedziałem, do jakiej grupy należy.
 — No, cóż? Niema co taić. Grupa „Topór“, zaułek... Przyjdźcie, będzie chciał z wami mówić, to was przyjmie, a nie to nie...
 — Kiedyż go można zastać?
 — Rozmaicie bywa. Jak jest, to jest, a jak go nimo, to go nimo...
 — Żeby mu tak kto powiedział, że Zaucha przyjechał, Zaucha, z Krakowa...
 — Powi sie, powi...