Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/173

XXI.

 Zaucha zdziwił się...
 Popiołka, jakby go naraz coś ukłuło, wyprostował się, obie ręce wsadził w kieszenie i bystro, trochę badawczo spojrzał na niego.
 — No! Piotrowskiego nie pamiętacie? Tego pięknego „gentlemana“, co to ma taką śliczną żonę, panią Lutę... Nie przypominacie sobie? Z Taszkientu? Mówiła mi nawet o was...
 — Mówiła? Co mówiła? — wyjąkał Popiołka.
 — No, nic, broniła was. Mówiła, że nie wierzy, żebyście mogli działać z niskich pobudek. Coś tam takiego...
 — Aha! To znaczy, że ta kanalja napadała na mnie!
 — Jaka kanalja?
 — Piotrowski, ten ludożerca... Więc wy się z nimi spotykacie?
 — Przypadkiem raz jadłem z nimi obiad w „Kole Pań“...
 Popiołce podejrzliwie błysnęły oczy.
 — A może słuchajcie, Zaucha! — może wy od nich przychodzicie? Mówcie otwarcie!
 — Od państwa Piotrowskich? Nie. Przyszedłem z własnej inicjatywy. Cóż, do djabła, nie wolno mi?
 — Uważajcie! Może oni was nasłali, nakręcili... Przypomnijcie sobie... Może półsłówkami...
 — Mówię wam, że nie. Oni nie wiedzą nawet, że my się bliżej znamy... Zresztą, gdybym przychodził od nich, nie kryłbym się z tem... Wogóle — dziwię się bardzo. Nazywacie Piotrowskiego kanalją, mówicie o nim z taką złością, a mnie on się bardzo podoba i nigdy nie zauważyłem...