Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/178

 — Można? — zaskrzeczał w uchylonych drzwiach głos Drozdowskiego.
 — Czego chcesz?
 Drozdowski wsunął się do pokoju. Zataczał się trochę, ale oczy, choć nienaturalnie świecące, miał przytomne.
 — Chodźcie jeść! — zapraszał. — Kolacja gotowa. Utopja zafundził nam znakomitą szynkę „po sarepsku“, mamy cały samowar grogu — a jak wypijemy — będzie drugi. „Burżuj“ przecie też może zjeść z nami kolację... Anarchiści — nie anarchiści, zawsze jesteśmy Polakami i gościnności się nie zarzekamy. Drozdowski! — przedstawił się, podając Zausze rękę.
 — Jużeś się uchlał! — uśmiechnął się Popiołka.
 — Bogu dziękować — już, a na szczęście jeszcze wcześnie i nie koniec na tem. Może i tybyś jakim kieliszkiem poczęstował... Aleś skrzywiony! Musiał ci „burżuj“ szpilek nawbijać...
 Wskazał na Popiołkę.
 — On ludojada udaje, a palcem go trącić — z nóg leci!
 — A pewnie, napijmy się! — zgodził się Popiołka i otworzył swą szafę ogniotrwałą.
 — Ładny sprzęt! — mówił Drozd, klepiąc dłonią stalową szafę. — Oto, gdzie „burżuje“ przechowują swoje serce!
 Zaś Popiołka, poczęstowawszy gości koniakiem, opowiadał:
 — Mieszkał tu, pojmujecie mnie, Zaucha, stary moskiewski rentjer... Dziwaczydło było... Miał manję zbierania zegarów. Pełno ich wszędzie.