Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/215

żliwości. Innyby choć w ślepia życiu napluł, powiesiłby się, alboby uciekł na kraj świata! On — dalej swoich uszczęśliwia. Niedawno temu biednych parę metrów jakiegoś sukna, które żona na sukienkę miała dla dziecka i dla siebie, w kufrze znalazł i sprzedał za wódkę... Obiad gotowała na „Primusie“, po coś do sklepiku skoczyła, to on jej „Primus“ zgasił, garnek zostawił, maszynkę ukradł, sprzedał i — upił się! Tyle jej — co jak tam czasem kto po pijanemu zanocuje... Hahahaha! Szczęście! W wasze ręce, Zaucha!
 Wybuchnął głośnym, ordynarnym śmiechem.
 Ale śmiał się tylko on sam.
 Zaś Atoll, który wciąż zcicha szczypał struny „bałałajki“, budząc w nich drobny, urwany, zduszony śmiech ironiczny, grzmotnął wrzaskliwym, jękliwym akordem i ryknął:
 — Saryń na kiczku,
 Jadrjonyj łapot‘ —
 Zaczął po głowie czesać Persa-psa!
 Zaczniemy z Niżu,
 Drapać i grzmieć
 I skórę drzeć
 Z kupca złodzieja —
 Saryń na kiczku!
 Kiścień za pas...
 Huczy we łbach —
 Hulanki czas.
 Gwiżdż, świszcz — co tchu!
 A, ślepe ścierwo — ty czego tu?
 Wwwwwa!
 Tu Atoll warknął jak pies i zaryczał rozlewnie, szeroko: