Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/217

 — Puśćcie mnie! — krzyknął ochrypłym głosem, kiedy kilka rąk go chwyciło.
 — Puśćcie go! — rozkazał Popiołka, wstając.
 Ręce cofnęły się.
 Drozdowski, zataczając się trochę, szedł ku Popiołce. W odległości paru kroków stanął i sięgnął do kieszeni.
 Zrobił się gwar.
 W gwarze tym Zaucha nie dosłyszał pytania, które Drozdowski ostro rzucił Popiołce wprost w twarz, ale wyraźna i kpiąca zabrzmiała odpowiedź rzeźbiarza:
 — Zgadnij!
 Drozdowski cofnął się jeszcze o krok i zmierzył prosto w jego pierś z rewolweru.
 Rzeźbiarz stał wyprostowany, niemy, z pogardliwym uśmiechem na bladej, zmęczonej twarzy.
 Czekał, patrząc na Drozdowskiego z pod zmrużonych powiek.
 A wtem rewolwer drgnął — i zaczął opadać ku ziemi.
 Wtedy Popiołka zamachnął się straszliwie i z całej siły uderzył Drozdowskiego w twarz.
 Cherlak padł na ziemię.
 — Ścierwo! — syknął olbrzym i zgrzytnął zębami.
 A obcierając serwetą zakrwawioną dłoń, rzucił rozkazująco:
 — Alarm! Druga i trzecia sekcja pod broń. Reszta pogotowie. Zbudzić rowerzystów.
 Utopja już był za drzwiami.
 Rozległ się stłumiony dźwięk dużego dzwonu.
 Na górze, nad salą, dały się słyszeć liczne kroki i jakieś głosy.