Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/222

 Wsunął mu rękę pod ramię i łagodnym ruchem pociągnął go z sobą.
 — Pewnie, że niema się czego cieszyć...
 — Ciężko żyć nieprzyzwyczajonemu — jak powiedział któryś z filozofów...
 — E, i przyzwyczajonemu w naszych czasach nie lekko... Kłopoty mam, dużo przejść... Te Niemcy, psiekrwie, wymyśliły znów armaty, bijące na sto dwadzieścia kilometrów i bombardują Paryż...
 — Tak, to nieprzyjemne...
 — Boję się, że i zachodni front pęknie, a wtedy wszystko djabli wezmą.
 — Tak źle nie będzie, Francuzi się nie dadzą. Ale jedno panu powiem: Skoro Niemcy mogli wynaleźć działa, bijące na sto dwadzieścia kilometrów, to my możemy znaleźć lekarstwo na nasze zmartwienie... Widać, niema niemożliwości na świecie.
 — A to pan ma najzupełniejszą słuszność! — ucieszył się Zaucha. — W tem powiedzeniu pan jest cały, wiecznie ten sam, niezwalczony, niezwyciężony Piotrowski!
 — Widzi pan! I już się pan pocieszył! Jak to dobrze spotkać się czasem z przyjaciółmi... Pocieszą lepiej niż kwiaty... A pan zapomina, nie pamięta...
 Skręcili w ciemny zaułek Leontjewski.
 — Nie zapominam! — bronił się Zaucha. — Byłem zajęty... Szukałem przez jakiś czas Popiołki, włóczyłem się po różnych norach anarchistycznych.
 — I w tem bylibyśmy panu pomogli. Trzeba było przyjść do nas...
 — Gdybym go był nie znalazł, pewnie byłbym przyszedł. Ot, ciekawiło mnie, chciałem zobaczyć...