Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/233

bywcza śmiałość, jasnowidząca i przewidująca zdolność spekulacji i duża gotówka.
 — Rzuciłem w grę całą gotówkę, jaką rozporządzałem — mówił Piotrowski. — Potrzebowałbym dziesięć razy tyle.
 Agnes, zamyślona, siedziała w kącie i paliła papierosa.
 — Mówicie, że Popiołka był wczoraj zły? — spytała, kiedy Zaucha z Piotrowskim przechodził koło niej.
 — Bardzo zły. Nie w złym humorze, ale z głębi duszy. Wyglądało, jak gdyby go co w serce ugryzło — odpowiedział.
 — Zdarza się czasami...
 Ledwo odszedł od niej, znów uczuł nieczysty, duszący, brudny zapach.
 — Muszę być bardzo zdenerwowany — pomyślał. — Mam halucynacje węchowe... Albo może...
 Zbliżył się znowu do Agnes.
 — Co do Popiołki, to widzi pani, jest tak: Albo go coś złamało, może jakie nieszczęście wytrąciło go z równowagi i za to on chciałby się mścić, albo też jest pod wpływem jakiegoś bardzo złego człowieka...
 — Może być jedno i drugie — spokojnie odpowiedziała Agnes.
 — Tak. Chcąc Popiołkę uratować, należałoby obie okoliczności dokładnie zbadać. Ja jednak powiem jeszcze, iż on przy całej swej nieobliczalności i dzikości, mimo wszystko, pójdzie za porywem serca... A wtenczas krucho będzie z tymi, którzy w zły sposób nadużywali jego słabości... Ten człowiek błądzi, lecz drogę swoją zna... Niebezpiecznie