Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/242

 — Cóż dziwnego? Inteligencja idzie pokpić sobie z dziwolągów nowych proroków, a reszta spodziewa się skandalu. Byłem. Widziałem.
 — No, jeśli tak, to wczoraj jedni i drudzy byli zadowoleni. Pomyśl sobie, wśród tej hołoty, wśród tych kanalij rymujących pojawił się wczoraj — Walery Brjusów!
 — Poeta? Przewodniczący moskiewskiego „Koła artystyczno-literackiego?“
 — Żebyś wiedział. I wiesz, co czytał? Wyjątki z Owidjusza „Ars amandi“ o wdziękach i doświadczeniu erotycznem starzejących się kobiet, wiersze Petronjusza i wreszcie swoje własne wiersze o niezaspokojonych Mesalinach...
 — Widzisz. Bydlę. To dla pieniędzy. Nie dziwię się zwykłym sutenerom poezji, którzy właściwie powinniby handlować żywym towarem, ale Brjusow...
 — A wiesz, kto ich skompromitował?
 — Skądże mogę wiedzieć?
 — Zgadnij!
 — Ty.
 Chrobak żachnął się.
 — Niby dlaczego ja?
 — A jakże mogę zgadywać, skoro nawet nie wiem, kto tam był?
 — „Trzej Muszkieterzy“ futuryzmu: Kamienskij, Majakowskij i Burluk. Wleźli ci naraz, skończywszy program w swojej kawiarni i zrobili awanturę. Zaczęli wierszami i prozą besztać ordynarnie konkurencję, ale o mało się po pyskach nie pobili. „Gazetę futurystów“ czytałeś?
 — Czytałem.