Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/261

 — Warjat! Warjat!
 — Ale przecie nikogo zabić ani zranić nie chciał.
 — Da wied‘ wy ranili mienia w nogu! — krzyczał jakiś żołnierz.
 — No i cóż wielkiego?
 Milicjant przystawił Drozdowskiemu lufę karabinu do brzucha.
 — Chodźcie ze mną!
 — Uważajcie, panowie, on ma jeszcze jeden rewolwer w kieszeni! — rozległ się okrzyk.
 Milicjanci zrewidowali Drozda i istotnie wyciągnęli z kieszeni palta wielki, żołnierski „Nagan“.
 — Brać go w uczastok. Jazda z nim!
 — Towarzysze! — wystąpił teraz Zaucha. — Wysłuchajcie mnie! Ja tego człowieka znam. On chory — epileptyk, nałogowy alkoholik, zupełnie niepoczytalny. Wiem gdzie on mieszka, lepiej do domu go odwieźć, żonie oddać... To ojciec rodziny. Poco go po uczastkach włóczyć?...
 — Tak, tak, naco go na sumienie swoje brać! — zawtórował ktoś miększego serca.
 — Przecie on mnie ranił! — krzyczał wciąż żołnierz. — W nogę ranił!
 — Ja was odprowadzę na stację ratunkową! A jego w sanki wsadzić i do domu odwieźć! Poco chorego po więzieniach włóczyć? Pijanica — wiadomo — każdemu może się zdarzyć!
 Po krótkiej dyskusji Zaucha wygrał. Zawołano „izwozczika“, wsadzono na sanki miotającego się gwałtownie Drozda.
 „Izwozczik“ zaciął konia.