Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/267

 — Szukał cię ktoś w hotelu.
 — Kto?
 — Zgadnij!
 Zaucha zbladł i kurczowo zacisnął widelec w ręce.
 — Nie mów, nie mów, już wiem, co chcesz powiedzieć! — uprzedził Chrobak wybuch. — Otóż: ucieszysz się! Szukał cię pewien twój przyjaciel. Bardzo sympatycznie wygląda, ale to ogromnie sympatycznie...
 — I czemuż cię to tak dziwi? Czy wszyscy moi przyjaciele muszą być podobni do ciebie? Któż to był ten przyjaciel?...
 — Zgad... Przepraszam!
 Spojrzał na Zauchę znacząco i rzekł:
 — Skibiński!
 — Nie znam żadnego Skibińskiego!
 — Jakże nie! Opowiadał mi, żeście razem byli w Odesie!
 — Żałuję bardzo ale nigdy nie byłem w Odesie.
 — Ależ mieszkaliście nawet razem. Ożenił się z waszą kuzynką.
 — Ach, Niwiński! — domyślił się wreszcie Zaucha.
 — No, pomieszało mi się! Niwiński, Skibiński — niwa, skiba, od roli, jednem słowem. Aleście w Odesie razem byli? Zapomniałeś, że byłeś w Odesie? To dziwne! Co za krótka pamięć!... Jak można tak zapomnieć?
 — Nigdy z Niwińskim nie byłem w Odesie, tylko w Charkowie!
 — To, to właśnie, w Charkowie, w Charkowie! — zgodził się Chrobak.