Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/269

 — Nic. Taką tajemniczością wszystko okryte, że niczego się domyślić nie można. A ponieważ, z drugiej strony, faktycznie nie widać, aby się cokolwiek robiło, więc możecie sobie wyobrazić, jaki jest nastrój...
 — Jaki? Bo ja nie wiem.
 — Podły. Zupełny upadek ducha. Marzy się o Niemcach, zdając się na ich łaskę i niełaskę. Wszyscy rwą się do domu, a niektórzy powarjowali i idą na lep sowjetom.
 — Nie można się dziwić! — odpowiedział Niwiński. — Ludzie przedewszystkiem nie wiedzą, co się dzieje, a tu im żyć ciężko.
 — A niby — cóż się dzieje takiego?
 — No — wojna przecie jest! Myśmy wojny jeszcze nie skończyli i nie przegrali!
 — Gadajcież wyraźniej, bo nie rozumiem.
 — Mówię, zdaje mi się, do rzeczy.
 — Faktem jest, że rewolucja rosyjska położyła kres naszej akcji wojskowej i tu i tam. Piłsudski aresztowany.
 — Siedzi w Magdeburgu.
 — Jego brygada nie istnieje. Dowbór też się nie liczy.
 — Tak jest. Ale Haller rozbił Austrjaków pod Rarańczą i organizuje korpus na Ukrainie.
 — Wiecie sami, że to nie ma szans.
 — Być może, choć — nie wiem. W każdym razie robi się, co można i co się robić powinno.
 — To bardzo problematyczne.
 Zaucha uśmiechnął się.
 — Jak człowiek nic nie ma, prócz problemów — zaczął mówić — to mu się bić nie chce i nie ma