Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/270

się też o co bić, bo myśleć wolno każdemu, jak chce. Ale ja mam po tamtej stronie żonę z dzieckiem, którą kocham, i do której pragnę się dostać. Dlatego wiem, co robić. Mam program.
 — Mianowicie?
 — Prowadzić wojnę przeciw Austro-Węgrom do upadłego.
 — A środki?
 — Środki dyktują mi okoliczności.
 — Na ten przykład?
 — To każcie mi dać kawy.
 Zaucha skoczył.
 Panna Ewcia znalazła się tuż za drzwiami, w drugim pokoju.
 — Panno Ewciu, moje złoto, moje kochanie, kawy jeszcze niech nam panienka przyniesie.
 — Nie wiem, czy będzie.
 — Panno Ewciu, ten człowiek zdaleka przyjechał, zmęczony bardzo, niechże się panna Ewcia nad Polakiem dobrym zlituje!
 — Otóż słuchajcie! — wykładał Niwiński. — Wielka wojna toczy się wciąż i ten front jest zachwiany, rosyjski front...
 — Rosyjskiego frontu niema! — żachnął się Zaucha.
 — Ale armja niemiecko-austrjacka jest tu zajęta i ma związane ręce. Nam przecie nigdy nie zależało na tem, aby Moskale Niemców pobili, lecz aby się bili tak długo, póki Niemcy nie zostaną pobite.
 — I cóż my teraz możemy zrobić?
 — To się pokaże. W kraju jest wielkie niezadowolenie, rozgoryczenie. Pokój brzeski oburzył lu-