Strona:Jerzy Bandrowski - Wściekłe psy.djvu/278

 Zarzuciła mu ręce na szyję.
 — Jaka cudna rzecz rewolucja! Ach, rewolucja jest najukochańszą córką wiosny! Patrz, ja, gorąca, żywa, pełna miłości, tulę twą głowę w ramionach, a wieści, które przyniosłam, są przestrogą śmierci...
 — No! No!
 — Przestrzegam cię! Sowjety mają was już dość i chcą przeciw wam wystąpić. Podobno anarchiści piotrogrodzcy i kronsztaccy marynarze planują zamach na sowjety. Bolszewicy chcą zamach uprzedzić.
 — Bardzo słusznie. Zawsześmy się tego spodziewali. Jesteśmy gotowi.
 — Tak spokojnie to mówisz?
 — Prawdopodobnie spokojniej niż Swierdłow lub Dzierżyński. Oni mają wszystko do stracenia, my nic.
 — Ale oni mają siły...
 — My też. Kto wie, czy wystąpienie sowjetów przeciw nam nie będzie słowem, które zerwie lawinę?
 Agnes spojrzała mu głęboko w oczy.
 — Tak myślisz?
 — Ja nic nie wiem. Ja idę przeciw sowjetom ze swą setką ludzi...
 — Idziesz przeciw sowjetom! Przyznajesz to?
 — Skoro sowjety idą przeciw mnie...
 — Jakiś ty piękny! — wykrzyknęła Agnes zachwycona. — I nie przeraża cię, że jeśli żywy wpadniesz w ręce Dzierżyńskiego, pójdziesz na tortury? Będą was wypytywać o związki z Francuzami, eserami, reakcja, monarchistami. — Sam rozumiesz, iż są to dla Dzierżyńskiego rzeczy zbyt ważne, aby nie